HAZAN MEVSİMİ

Ne bir umut ne de başlangıçtır aslında, yokluk gibidir, hiçlik gibidir. Ölümün ta kendisidir sonbahar, ölümün, ölmenin ta kendisidir. Son bir bahar olmaktan ziyade tüm baharların sona erdiği, artık açamayacak çiçeklerin habercisidir.

Sevdaya dair duyulmuş son bir söz, hiç söylenmemiş olmasını dilediğimiz içinde baharı tükenmiş ve geriye kalan bir gamlı hazan şarkısıdır.

Tüm hakikatlerin bittiği, anlamını yitirdiği, bir yetimin gözünden akan son damla gözyaşı gibi son ümidin de terk olunduğu mevsimdir sonbahar.

Günler haftalar aylar geçtikçe gözlerinde solan bir renk, kulaklarında acı bırakan bir ses, nefesini kesen bir yokluktur. Aradığın teselliyi artık hiçbir yerde bulamayacağın mevsimdir.

Tam daha fazla parçalanamam, daha faza bitemem, daha fazla tükenemem derken seni paramparça eden, bitiren, tüketendir.  En kıymetli sözleri öldürüp sarı yapraklara yazan, o yapraklarla kıldan ince boynunu savurandır. Söyleyecek çok şey varken boğazında tıkanıp kalan, gözlerinle haykırırken yeşili toprağın kahverengisine dönüştürendir .

Sen ayaklarını öperken hayatın, tüm dünyanı ayaklarının altından çekip alan ve seni boşluğa savurandır.

Yolun, yoldaşlığın sonudur sonbahar, canında tek bir umut kalmamışken ölüme açılan bir karanlık kapıdır. Kalbini içine koyduğun bir mezardır.

Artık hiçbir sözün mutluluk getirmeye yetmeyeceği, tüm sözlerin manasını kaybettiği, kirlendiği  mevsimdir.

Mutluluk hak eden gönülleri hüzünle boğan mevsimdir. Yeniden anne sevgisi, kardeş sevgisi, baba sevgisi tatmış kırık bir kalbi ölüm acısına boğandır.

Acıyla yanan yüzüne mutluluk maskesi takıp devam ederken hayata, mor menekşelerin heyecanına kapılmaktır ve ardından o heyecanın hemen ardındaki kırılmışlığın, incinmişliğin, görülememesidir. Güvensizliğin, inanma duygusundan yoksunluğun toptan ödenmiş faturasıdır sonbahar.

Tüm mevsimlerin en güzeli, tüm mevsimlerin en çirkini, tüm mevsimlerin en çok sevileni, tüm mevsimlerin en az sevileni her şeyin sonu ve her şeyin başıdır sonbahar.

Artık yüksekten korkmayacağın, çünkü zaten yer ile yeksan olup, sarı yaprakların içinde solduğun mevsimdir hazan mevsimi. Hüznün kendisidir, sen olduğun için sevda derken, sen olduğun için hayat derken sevdadan gelen bir ölümdür. Hüzünlü bir ölüm…