ARKA TAŞLAR

Arkadaş kelimesi başka dillerde nereden gelir bilmem ama Türkçede "arka" ve "taş" kelimelerinden geliyormuş. Hikayesi de şöyle bir şey: Orta Asya'da, savaşın ok ve yay ile yapıldığı dönemlerde Türk savaşçılar, arkalarından gelebilecek bir saldırıyı önlemek için, sırtlarını önceden bu amaçla hazırlanmış bir TAŞ'a dayarlardı.
Bu taş "ARKA-TAŞ" veya Azerbaycan'daki telaffuzuyla "ARKA-DAŞ" olarak adlandırılırdı.

Dostluk kavramının zaman içinde, insanın arkasını yaslayabileceği ve kendisini olabilecek kötülüklerden koruyacağı fikri ile özleştirilmesi sonucu "arkadaş" kelimesi "dost" anlamında Türkçedeki yerini buldu. 

Ne kadar anlamlı...İşte hayatımız boyunca arkadaşım dediğimiz insanlara böyle bir tanımlama getirilmiş...

Ben de bakıyorum kendime,çocukluğumdan beri arka taşlar konusunda hep çok şansız oldum. Ya sırtımı tam yaslamışken arkamdan çekiverdiler onu, ya da o taşı sırtıma sırtıma attılar tam arkamda durarak. 

Hani arkadaş adını veriyoruz ya bazı insanlara,bir takım beklentilerimiz de oluyor onlardan ister istemez. Beni aramaktan çekinen, yaşadıklarımla ilgilenmeyen, kendi derdinden başka hiçbir şeyi umursamayan beni takip etmeyen birine ben nasıl arkadaş diyebilirim ki... Şarkı söylüyorum,yazı yazıyorum.. İnsanlara verebilecek bir şeyler üretiyorum. Beni daha önce hiç dinlememiş ya da benim yazdığım yazılardan bile haberi olmayan,bu konudaki düşüncelerini benimle paylaşmayan biri bana ancak yabancı olmaz mı?

İnançlarıma saygı duymayan,beni dinlemeyen,benim fikirlerimi önemsemeyen kişi ne kadar arkadaşımdır benim ?

Dedim ya, arka taş kavramı benim için sırtımı dayayıp güveneceğim dostlar değil de o taşları bana fırlatan kişiler oldu hep... O kadar canım yandı ki, şimdi elimde kalan o bir avuç insana sığındım.. 

Gerçek dostlarım da oldu hala hayatımda olan.. Ama şanssızlık bu ya onlar da ya benden uzaklara gittiler, ya da zaten hep uzaktaydılar... Maalesef fark ediyorum ki asıl can yakıcı olan sırtımı kanatan taşlar değil sırtımı ısıtan taşların şimdi beni üşütüyor olması...Bebekken tanıştığın,birlikte büyüdüğün insanı uzaktan seyretmek...Bu uzaklığı yaşamak, o insanın hayatını uzaktan takip etmek çok acıtıcı...

Bir de telafi için yeniden hayatıma girmek isteyen taşlarımız var. Onlar da canımı yakan diğer taşlar yüzünden şanssızlık yaşamış,belki doğruyu söylüyorlar ama benim canım o kadar acımış ki onlara inanmak benim için güç oluyor...